محققین بسیاری به این نکته اذعان نموده‌اند که فواید کشاورزی شهری فراتر از فواید اجتماعی و محیط زیستی شامل مدیریت سیل، امنیت غذایی، ارتقای کیفیت هوا، و تنظیم چرخه آب است. حسن قابل تامل سیستم‌های کشاورزی شهری این است که در بسیاری از فرم‌های فضایی – از باغ‌ها و مزارع اجتماعی و باغ بام‌ها تا منظرسازی خوراکی و باغ‌های میوه شهری قابل تحقق بوده و لذا می‌تواند به طور عمیقی در ارتقای تنوع زیستی شهری و تمهید خدمات بوم‌شناختی حیاتی از قبیل گرده‌افشانی، کنترل آفات و تاب‌آوری اقلیمی ایفای نقش نماید.
خوشبختانه نتایج یک پروژه تحقیقاتی در خصوص تلفیق تولید شهری غذا در پروژه‌های شهری بزریل نشان می‌دهد که کشاورزی شهری فواید تغذیه‌ای و محیط زیستی را به همراه داشته، و فراتر از زیباسازی منظر شهری، در جلوگیری از فرسایش خاک و حتی رانش زمین و بازیافت مواد زاید در محدوده شهری مؤثر واقع گشته است. نکته مهم دیگر ارتقای سواد بوم‌شناختی کودکان است. پژوهش ها نشان می دهد باغ‌های اجتماعی و باغ‌های مدارس ابزار مقرون بصرفه و عملکردی برای بهبود سلامت شهروندان و به خصوص کودکان هستند. نکته جالب توجه در مورد باغ‌های اجتماعی این است که این گونه فضاهای سبز شهری قابلیت اجرا در هر شهری را در تیپولوژی‌های مختلف شامل باغ‌های کوچک، باغ بام‌ها، محدوده‌های راه آهن، سایت‌های متروکه، بندرگاه‌ها، و حتی بسترهای کاشت برجسته در میادین عمومی را دارد .
در حالی که یافته‌های سایر مطالعات نشان می‌دهد که شهروندان باغ‌های اجتماعی را جذاب‌تر از زمین‌های خالی ادراک نموده‌اند، محققان دیگری در خصوص دو جنبه مثبت باغ‌های اجتماعی سخن می‌گویند که در پارک‌های شهری تحت استفاده تلفیق گشته‌اند؛ ابعاد مثبت فردی و ابعاد مثبت اجتماعی. در سطح انفرادی، باغ‌های اجتماعی محلی را برای باغبانی و محیطی را به مثابه پارک ترمیمی فراهم آورده که در مقیاس پیاده‌روی برای یک واحد همسایگی از دسترس‌پذیری خوبی برخوردار است. در سطح اجتماعی، باغ‌ها می‌توانند تسهیل‌کننده تعاملات میان گروه‌های اجتماعی مختلف بوده، فرصت‌هایی را برای مشارکت فعالانه در فرایند برنامه‌ریزی فضای سبز فراهم آورده، و مهم‌تر از همه، آموزش محیط زیست را ارتقا بخشد.
